نامه ای به خدا

خدایا!از پشت تیرگی درون، ناپاکی ضمیر، سیاهی چهره و از ورای تمام نداشته

 هایم تو را می خوانم. تو را که همه چیزی برای من دور مانده از هرچیز.

خداوندا! دیریست صفای باطنی و زلالی درونی که تو ارزانی ام داشتی را در

جوی های ناپاکی دنیا گم کرده ام.

نمی دانم چرا و چگونه؟ نمی دانم کی و چطور؟ اما آنچنان در ظلمت و تباهی

فرو رفته ام که امیدی به نجات و رهایی از هلاکتم نیست مگر این که لطف تو ره

بنماید.

پروردگارا! آن قدر بلندی های دنیا را بیهوده پیموده ام و پستی های آن را

ناشیانه پشت سر نهاده ام که نه معنای پستی می شناسم و نه ترجمان

بلندی می دانم.

بار خدایا! کودک معصوم درون را با طناب شهوت و دنیا طلبی به دار آویختن و

صفای باطن را مصلوب جیفه ی ناچیز دنیا کردن تا کی؟

الهی! از بس دشمن را دوست انگاشتم و ناسره را سره پنداشتم از خویش

بیزارم.

بارالها! دست گداییم به سوی تو دراز است، به لطفت از آن دستگیری می

کنی؟

خدای من! جانم بستان و صفای ضمیرم را به من بازگردان. صفای ضمیری که

روزی همچون کودکی سر به هوا در کوچه پس کوچه های این دنیای پر از

نامردمی گم شد و مرا عمری آواره ی خود ساخت.

خدای من...